Als je het kritisch bekijkt is leven in het nu het enige wat mogelijk is, het nu schuift altijd met ons mee. Toch blijkt het moeilijker dan we denken. In de moderne tijd waarin alles gehaast is ligt de focus vaak op wat nog komen gaat. Dat heeft als gevolg dat je vaak niet bezig bent met het huidige moment. We leven in het nu maar doen dit niet in vol bewustzijn.

Wanneer je zo efficiënt mogelijk werkt en leeft (want tijd is immers geld) is het van groot belang te plannen. Zo kijk je vooruit en laat je geen moment onbenut. De valkuil hiervan blijkt dat je altijd bezig bent met het volgende agendapunt en het huidige moment slechts ten dele ervaart.

Je hoeft geen mindfullness training te volgen om dit zelf te proberen. Laat wat ruimte open tussen twee afspraken, leg je telefoon eens aan de kant en laat je meevoeren door wat het moment je brengt.

Het piepkleine Singapore is waarschijnlijk een van de meest georganiseerde plekken van Azië. Als je gewend denkt te zijn aan de heerlijk spontane chaos van Bangkok met haar etensluchten op iedere hoek van de straat en openbaar vervoer gewoon komt wanneer het komt, is Singapore een bizarre plek. Op het eerste gezicht.

Want de Singaporezen streven naar perfectie in alles wat ze doen. Georganiseerd is alles van je metro ritje (waar stap ik in, wat mag ik wel en niet doen – het antwoord is niks) tot de hawker center waar de hele dag door gegeten wordt. Alles is schoon, alles is mooi, en alles is heerlijk.

Je krijgt hier niet zo makkelijk contact maar zoek het in kleine dingen; de oude man in de coffee stall die je een stoel aanbiedt voor je tas, de mevrouw op naaldhakken die achter je aanrent omdat je plattegrond uit je tas is gevallen en de mrt medewerker die op zijn smartphone die ene plek voor je opzoekt die hij ook niet kent maar   waar jij nou net naar toe wil.

Laat alle eerdere ervaringen los en laat je verwennen. Geniet van de authentieke mix van zo veel culturen in het land vol mensen die al 50 jaar lang trots zijn op hún Singapore.

De term vegetarisch roept vaak een geitenwollensokken gevoel op. Iets voor linkse wereldverbeteraars of dierenknuffelaars. Ook is het iets wat altijd door de persoon in kwestie toegelicht moet worden.

Zelf zou ik het anders willen benaderen; het eten van vlees noch vis als pleidooi voor vooral meer groente en fruit. Wat mij pas opviel toen ik het eten van vlees en zelfs vis minimaliseerde is dat deze twee in een maaltijd altijd de plaats innemen van groenten. Het lijkt onmogelijk je dagelijkse behoefte aan groente (en fruit) binnen te krijgen als je lunch bestaat uit brood en de avondmaaltijd zo’n 100 gram vlees moet bevatten.

Zodra je groente ziet als volwaardig onderdeel van een maaltijd in plaats van het bijgerecht valt de noodzaak van het vleeseten weg. Door gevarieerd te eten is het zelfs niet nodig om voedingsstoffen te kort te komen.

Na twee maanden in Zuidoost Azië werd het eindelijk tijd voor een ritje met de trein. Van Bangkok Hua Lampong is het zo’n 80 kilometer nar het Noorden tot Ayutthaya, ooit de hoofdstad van Siam.
Een prachtig stadje en een must-see op het gebied van religieuze bouwwerken, ofwel: tempels (en de ruïnes hiervan).

De reis duurt anderhalf tot twee en een half uur, afhankelijk van het aantal tegemoetkomende treinen – op het spoor gaat de snelste trein voor – en in de derde klas kost deze rit 15 – 20 Baht, nog geen 50 eurocent. Airco is er (uiteraard) niet maar wel een ventilator en meer dan genoeg zitplaatsen.

Op het station kom je al snel in contact met Thai die het leuk vinden een praatje te maken – Waar kom je vandaan en waar ga je naar toe? – en met mede reizigers inclusief grote rugtas.

In de coupé is het warm, heel warm maar de sfeer is goed. De hele reis komen verkopers en verkoopsters langs met fruit, gegrilde vlees spiesjes, complete maaltijden met rijst en een gebakken ei én het beste: gekoelde drankjes en verfrissingsdoekjes.

Hoewel de smartphone hier ook zijn intrede heeft gedaan zit in tegenstelling tot in Europa niet iedereen de hele reis naar zijn scherm te sturen. Heel verfrissend!

Ayutthaya is toeristisch maar met zulke prachtige tempels is dat geen wonder. Met een fiets de stad (het “eiland”) en daarbuiten verkennen is ideaal en erg leuk. Met bootjes steek je overal de rivier over en je fiets mag mee.

Een heerlijk uitstapje!

Thailand staat bekend als het land van de glimlach maar deze titel verdient Cambodja net zo. Als je na een dag reizen de grens over gaat straalt de vriendelijkheid van de Cambodjanen je al tegemoet.

Meteen is duidelijk dat het een arm land is maar met zo veel vriendelijkheid voel je je de koning te rijk.
Vooral de soms hele jonge kinderen die je groeten doen je hart smelten.

Wonderlijk dat deze mensen ondanks hun recente verleden vol gruwelijkheden toch hun hart openstellen en veel liefde te geven hebben.

De tempels van Angkor bij Siem Riep, en dan voornamelijk Angkor Wat (tempel van de heilige stad) is de nationale trots en het nationale symbool. Het is het grootste religieuze bouwwerk ter wereld en gebouwd in slechts 32 jaar. De Khmer wordt bestempeld als een van de meest geniale volkeren ter wereld.

Indrukwekkende feitjes maar dat is uiteindelijk niet wat beklijft. Over een paar maanden herinner ik me vooral het contact en de gastvrijheid. Hoe er een warme zwarte koffie voor ons gezet werd terwijl ze zelf koude koffie met melk en suiker drinken. Of hoe een meisje van een jaar of 6 je met haar grote bruine ogen recht aankijkt en vraagt naar je naam. Of hoe de buschauffeur tien minuten later vertrekt omdat je paspoort in het hotel hebt laten liggen. Of hoe je een stoel aangeboden krijgt en in iemands huis mag zitten terwijl je een kokosnoot drinkt. Daar kan toch uiteindelijk geen tempel tegenop.